29/6/10

DE TANTO ESPERAR ME DORMÍ

Pues eso... de tanto esperar me dormí...

Y aunque últimamente estoy durmiendo poco y mal y de rebote llegando tarde, sufro estrés y tengo mil cosas que hacer. Aún así estoy yendo a escalar con cierta frecuencia, pero ni con esas.. hacía mogollón (desde el año pasado?) que no encadenaba más de 6b/6b+, pero se hizo... no el milagro (con tanto pegue imposible...) sino el desenlace obvio... Por fin encadené el 6c piloso a la sombra de Can Jorba (no te creas... ahora me queda el diedro de la izquierda; que me da más pereza por el yuyu que me da -como todo diedro- que otra cosa).

Como decía, creo que el detonante para tal resultado radicó en dos factores: que después de un cobarde pilla pilla, no no voy, apreté de cojones porque yo misma me hubiese dado con un canto en los dientes antes que colgarme ahí arriba, total ya no arriesgaba ningún vuelo; pero el factor más importante, el concluyente, fue cuando Ruben me dijo:
Tranquila, este será el proyecto de hoy. Lo monto y a darle pegues hasta encadenarlo....
Al igual...! que me espere sentado!!!...
A mi que no me gusta repetir vías (y la de ese día ya era creo que la 5ª o la 6ª vez que la probaba...). Esos comentarios son mano de santo para que aprete como nunca con tal de no meterme en semejante percal en un mismo día.

Y así fue, encadené. Ovación de los presentes, y yo bajé poniendo pegas, con un NO en la boca y con cara rancia, como si no fuese conmigo.

Sigo impasible mostrando mi felicidad en tales escasas circunstancias. Bien es cierto que ansío mejorar hasta la saciedad y más cuando todo el mundo me supera de calle en grado (creo que ahí radica el problema), pero esos momentos son realmente gratificantes. En fin, suerte que hay gente que todavía me aguanta y encima me anima. Dormidos de tanto esperar un gesto de felicidad desaparecerán.

Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada

Últims comentaris

Potser no els veiem però estan entre nosaltres

VIDEOS

Minut 3:11